У соты дзень нараджэння ў доме гаспадыні на вуліцы Крывенчанкі былі рады гасцям. Павіншаваць імянінніцу прыехалі начальнік упраўлення па працы, занятасці і сацыяльнай абароне райвыканкама Ганна Харыбіна, дырэктар цэнтра сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва Алена Алейнікава з калегамі, прадстаўнік раённай ветэранскай арганізацыі Уладзімір Царык. У руках гасцей – прыгожы букет, яркая паштоўка і падарунак.
Імянінніца сустрэла нас з усмешкай і катом Барсікам на каленях.
– Хвалявалася і чакала яшчэ з вечара. Пыталася, што апрануць, якую гарузку завязаць, – кажа дачка юбіляра.
Пасля таго, як не стала бацькі, Ганна пераехала з Гомеля і пасялілася ў доме старэнькай маці. Так склалася, што ўласных дзяцей у яе няма, таму ўсю любоў, пяшчоту і клопат яна дорыць самаму роднаму чалавеку. Зрэшты, рабіць гэта больш і няма каму: іншыя дзеці, а таксама 10 унукаў і 14 праўнукаў, жывуць далёка.
Звяртаю ўвагу на столік каля канапы. Да дня нараджэння маці Ганна таксама падрыхтавала і сувеніры, і пачастунак.
– Яна аддае перавагу простай сялянскай ежы, а салёнае сальца і ўвогуле далікатэс, – расказвае Ганна Рабкова. – Напэўна, гэта адгалоскі галоднага дзяцінства. Падчас вайны маці была падлеткам і жыла з бацькамі і пяццю братамі і сёстрамі ў Харошаўцы.
Пра тыя складаныя часы сама Вольга Пятроўна расказвае неахвотна, у асноўным, успамінае, як хавалася за хлявом, каб фашысты не забралі ў Германію, а потым захварэла так, што цудам выратавалі. Дарослае жыццё таксама не назавеш бясхмарным: расціла шасцярых дзяцей, працавала вартаўніком на розных аб’ектах, нават ахоўвала былых асуджаных, якія ў той час працавалі на адным з прадпрыемстваў горада.
– Вам, пэўна, таксама даставалася за непаслухмянасць? – пытаюся ў Ганны.
Жанчына запярэчыла:
– Мама вельмі чулы і цярплівы чалавек. Ад яе мы бачылі толькі дабро. Думаю, за ўсе пакуты і лепшыя якасці лёс падарыў ёй прыгожую дату.
Ганна Харыбіна дадае, што доўгажыхарства – гэта ячшэ і заслуга таго, хто даглядае 100-гадовую дабрушанку. Праца цяжкая і фізічна, і маральна. Асабліва для слабых жанчын, на плечы якіх леглі яшчэ і клопаты пра ўтрыманне дома, якому таксама нямала год. Дах працякае, у памяшканні сыра…
Карыстаючыся нагодай і па просьбе дачкі гаспадыні спецыяліст ТЦСАН абследавала бытавыя ўмовы пажылой жанчыны і прапанавала напісаць заяву на аказанне матэрыяльнай дапамогі.
– Новы пашпарт атрымаем, рамонт, спадзяюся, зробім. Жыццё працягваецца! – абдымаючы маці за плечы, з аптымізмам канстатуе дачка 100-гадовага юбіляра.
Па інфармацыі ўпраўлення па працы, занятасці і сацыяльнай абароне райвыканкама ў Добрушскім раёне ёсць чатыры жыхары, якім споўнілася па сто і больш год. Самая дарослая – 103-гадовая дабрушанка.
