Патанаючы ў зеляніне дворык паміж драўлянымі двухпавярхоўкамі па вуліцы Чапаева ў райцэнтры напоўніўся гукамі гармоніка. З салона аўтаклуба выйшлі дзяўчаты і хлопцы ў армейскіх гімнасцёрках. Артысты раённага Палаца культуры – у чаканні адзінага гледача, дзеля якога і прыехалі.

{"preview_thumbnail":"/sites/default/files/styles/video_embed_wysiwyg_preview/public/video_thumbnails/ZtBLgs2U0zA.jpg?itok=dvfnljy_","video_url":"https://www.youtube.com/watch?v=ZtBLgs2U0zA","settings":{"responsive":1,"width":"854","height":"480","autoplay":1},"settings_summary":["Embedded Video (Адаптивный, autoplaying)."]}

– Якія вы прыгожыя! – расчулены Іван Уласенка на хаду папраўляе ўзнагароды на пінжаку. – Дзякуй, што не забываеце.

Салістка Карына Талкачова заспявала “Сінюю хустачку”, а Іван Емяльянавіч падпахіў любімую мелодыю. 

– Мы загадзя пацікавіліся, якую песню хочуць пачуць ветэраны, – раскрылі невялікі сакрэт арганізатары акцыі “Пісьмо ветэрану”. 

Работнікі Палаца культуры падрыхтавалі для кожнага з удзельнiкаў вайны віншавальны трохкутнік. Але ніякія словы не параўнаюцца з эмоцыямі, што выклікала выкананне песень, з якімі яны іші ў бой, адпачывалі на прывалах, сустракаліся з франтавымі сябрамі пасля вайны.  

Жыхар вуліцы Дружбы 93-гадовы Фёдар Васілеўскі нават пусціўся ў скокі ля брамкі ўласнага дома, калі акампаніятар Аляксандр Фуклеў узяў знаёмыя акорды. “День Победы, как он был от нас далек..” – гэтыя словы нагадалі ветэрану яго абпаленае вайной юнацтва. 

– З 14 год ён быў на фронце, дайшоў да Берліна, – расказала дачка вызваліцеля Ірына Жукава. – А спачатку – рамантаваў самалёты…

Памятны для ветэрана момант жанчына зняла на камеру планшэта. Каб падзяліцца падзеяй з унукамі, праўнукамі ветэрана, якія жывуць далёка ад Добруша.